Blogs Rock Kids Kindercoaching Amersfoort

Kindercoaching is een vrij beroep. Dit betekent dat iedereen zich Kindercoach mag noemen en dit werk met kinderen mag gaan doen, ongeacht opleiding of achtergrond.Ik vind het belangrijk dat ik als Kindercoach aan een aantal belangrijke voorwaarden voldoe, met name op het gebied van integriteit, kwaliteit en zorgvuldigheid , wat ouders ook mogen verwachten van een coach voor hun kind.Daarom ben ik aangesloten bij Stichting Adiona | Beroepsorganisatie voor kindercoaches.Zo hanteert Adiona voor haar leden een gedragscode, heb ik een verklaring omtrent gedrag (VOG) overlegd, werk ik met een klachtenprocedure en kan ik gebruik maken van intervisie voor mijn eigen professionaliteit.Dit doe ik om binnen dit prachtige vak voor ouders en hun kinderen kwaliteit te leveren.Een belangrijke stap voor Rock Kids Kindercoaching !Ga naar Adiona voor meer informatie.

Niet elke dag hoeft een 10 te zijn!Koningin Maxima roept in een bijzondere brief alle jongeren met mentale problemen op om daarover te praten met hun naasten. 'Want je bent niet alleen', is haar indringende boodschap.'Deel je gevoelens met vrienden, je ouders of andere vertrouwde mensen die dicht bij je staan'. Een duidelijke oproep die ik volledig onderschrijf. Maar wat als je als ouder of leerkracht ziet dat een kind wel worstelt maar niet praat? Je probeert het kind of de jongere gerust te stellen, praten hoeft niet meteen, maar na vele pogingen blijft het kind gesloten en kom je niet door die muur heen.Wat doe je dan? Hoe kom je er dan achter wat er bij het kind of de jongere leeft en speelt?Wil hij niet geholpen worden? Of kan hij niet geholpen worden? Of is er iets ander, of....Kortom: je wordt er een beetje moedeloos en misschien verdrietig van. Je voelt onmacht.Logisch! Lees vooral verder want ik geef je hieronder een aantal tips.4 tips om een kind te laten praten:

Als kind was ik dol op lezen. Ik las overal maar het allerliefst in bed nadat mijn moeder me in bed had gestopt om te gaan slapen. Daarna ging stiekem het licht weer aan (nou ja stiekem, ze zag altijd licht schijnen onder de deur door), en begon de tijd voor mezelf die ik doorbracht met lezen.

Vandaag begint de Week tegen Pesten. De slogan dit jaar is ‘Grapje! Moet toch kunnen?!’. Wanneer is iets een grapje en wanneer is het niet meer leuk? Dat is een lastig te beantwoorden vraag. Als je samen lacht en plezier maakt geeft dat een fijn gevoel. Humor daarentegen kan heel lastig zijn. Niet iedereen vindt hetzelfde leuk. Zo lacht de een als iemand anders z’n hoofd stoot of struikelt terwijl een ander lacht om woordspelingen of woordgrappen. Verschillende culturen kennen ook verschillende vormen van humor. Een groep kinderen bepaalt eigenlijk samen wat humor is. Waar lach je wel om en waar lach je niet meer om? En daar ligt ook meteen het risico: want is het grapje wel voor iedereen leuk of wordt iemand of een specifieke groep uitgesloten en bepaalt de groep ineens dat dit de nieuwe norm is? Grapjes beginnen vaak niet met pesten maar meer als iets kleins wat een onveilig gevoel kan geven bij iemand. Het gevoel dat je er niet bij hoort. Een keertje gaat misschien nog maar als dit zich vaker herhaalt  dan doet het zeer en kan het zelfs uitdraaien in pesten. Als ouder maar ook als oma, familielid, kindercoach, leerkracht, intern begeleider, jeugdwerker, kinderopvangmedewerker hebben we een belangrijke taak in het leren van kinderen en jongeren wat zowel de positieve als negatieve gevolgen van grappen kunnen zijn. De belangrijkste vragen zijn hierbij hoe gaan we met elkaar om en waar ligt de grens?De grapjes van opa kunnen misschien best een ander kind uit de klas kwetsen. Terwijl het kind op school heeft geleerd dat daar een grens is vanuit de groep.Welke boodschap geef je dan als familie mee aan het kind?Als we ons allemaal bewust zijn dat een grapje niet altijd voor iedereen leuk is en bijdragen aan een stuk bewustwording hierin wordt de wereld om ons heen alleen maar leuker.  Word jouw kind gepest of is jouw kind een pester en heb je hulp nodig? Neem dan contact met op via onderstaande gele button.PS. Dit zou, op basis van onderzoek door Richard Wiseman van de universiteit van Hertfordshire, onder ruim 1,5 miljoen mensen uit 40.000 internationale inzendingen de beste mop van de wereld zijn: Twee jagers zijn in het bos als één van ze ineenzakt. Hij lijkt niet meer te ademen en heeft een wezenloze blik in zijn ogen. Zijn maatje pakt snel zijn telefoon en belt 112. Met stokkende stem zegt hij: ‘Mijn vriend is dood! Wat kan ik doen?’ De telefonist antwoordt: ‘Rustig aan, ik kan helpen. Om te beginnen moeten we zeker weten dat hij dood is.’ Er volgt een stilte, daarna klinkt er een geweerschot. De man komt terug aan de telefoon en zegt: ‘Oké, wat nu?’Vond jij deze mop leuk? Als je een betere grap kent die voor iedereen leuk is, laat deze dan gerust hieronder achter.

Een bassichoolleerling in mijn praktijk had, als gevolg van de scheiding van zijn ouders, moeite met de wekelijkse overgang van vader naar moeder en andersom. Als hij bij zijn moeder was, miste hij zijn vader. Dit speelde vooral op de wisseldag bij de andere ouder. Iedere keer als hij de eerste avond moest gaan slapen, leverde dit tranen en gemis op van de andere ouder.Daarom schreef ik voor hem een helend verhaal. Dit is een positief op maat geschreven verhaal waarbij de hoofdpersoon (een dier) eigenlijk iets soortgelijks beleeft en er een positieve oplossing in het verhaal verwerkt wordt waardoor het kind zich kan identificeren met de hoofdpersoon. Door de identificatie ontstaat in het onbewuste van het kind een ander positief beeld dat helpt om het probleem op te lossen.Ik gaf het verhaal op papier aan beide ouders mee om aan de jongen in de avond voor te lezen voordat hij ging slapen. Soms is het nodig dat een helend verhaal in eerste instantie niets lijkt te doen. Het is de kracht van de herhaling zodat het verhaal bij het kind kan landen en wordt verwerkt. Na een aantal weken vertelde moeder me dat ze het verhaal 3x had voorgelezen en dat er bij de wisseldagen geen tranen voor het slapengaan waren voorgekomen.Zo fijn om kinderen te kunnen helpen door het schrijven van een verhaal.

Afgelopen weekend heb ik een cursus 'omgaan met rouw en verlies bij kinderen' gevolgd. Bij rouw en verlies denken we snel aan het verlies van een dierbare door overlijden maar voor kinderen gaat het om meer type gebeurtenissen die impact hebben op hun leven. Denk bijvoorbeeld ook aan thema's waarbij een kind het moeilijk heeft, zoals bij pesten, een verhuizing, scheiding of adoptie. Een kind gaat heel anders om met emoties in dergelijke situaties dan een volwassene.Kinderen rouwen of verwerken in kortere pozen: het is als een ui waarvan je de schilletjes 1 voor 1 afpelt. Kinderen schakelen sneller tussen verschillende emoties als angst, boosheid en verdriet. Soms zie je zelfs gedrag dat voor ons als volwassene niet lijkt op rouwen en reageren kinderen alsof er niets aan de hand is.Een jong kind kan misschien nog niet zo goed onder woorden brengen wat het voelt.Ga jezelf maar eens na hoe het zou voelen om niet uit te kunnen leggen hoe je je voelt en alleen jezelf in gedrag te kunnen uiten. Dat voelt frustrerend en belemmerend. Deze frustratie zie je vaak in het gedrag van het kind terug.Je kunt bij een aantstaande verandering al vroeg beginnen als kindercoach met de eerste schilletjes af te pellen (denk bijvoorbeeld aan spanning bij een aanstaande verhuizing) zonder te wachten dat dit 'life event' achter de rug is. Des te minder schilletjes er nog zijn, des te gemakkelijker gaat het afpellen. Logisch toch?Kinderen zijn flexibel en hebben soms de tijd nodig om de balans terug te vinden.Verlies en tegenslag raakt kinderen in het hart. In datzelfde hart ligt ook de sleutel tot de kracht om door te gaan. In stapjes. Schilletje voor schilletje.

Yes! Ik ben als zelfstandig Kindercoach gestart met mijn eigen praktijk!Wow, wat is dat spannend. Ik voel de energie stromen, dit is helemaal van mij en het voelt als een grote sprong in het diepe. Een grote uitdaging waarbij ik mijn hart volg! Na een carriere van ruim 20 jaar in het HR-vak, heb ik naast mijn baan als HR Manager een tweetal kindercoachingsopleidingen behaald en wil ik deze kennis benutten om kinderen in mijn eigen praktijk weer op weg te helpen. Voor deze kinderen ook een sprong in 't diepe. Deze zomer heb ik voor het eerst na ruim 10 jaar weer gedoken. Duikspullen gereed maken, de strakke wetsuit aantrekken en dan met instructeur het water in. Totaal afhankelijk van mijn ademautomaat ga ik naar beneden. Het voelt benauwd en onwennig. Ik wil naar boven maar dat mag niet, althans, dan is de duik voorbij. We dalen af naar de bodem en ik ga op mijn knieeen zitten. Ik ben in paniek en mijn instructeur ziet dat. Het enige wat ik doe is haar handen volgen die een ritme aangeven; het ritme van de ademhaling. Haar handen wijzen in grote gebaren naar haar toe, dit is inademen. Haar handen wijzen van haar af, dit is uitademen.Ik volg haar ritme net zolang totdat dit ritme mijn eigen ademhaling is geworden. Niet anders dan een mindfulness oefening alleen nu onder water. Als de adrenaline stijgt en ik vervolgens de rust weer heb gevonden, kan ik de hele wereld aan, zelfs onder water!Even op adem komen na de sprong in het diepe....Wanneer heb jij voor het laatst een grote sprong gewaagd?Ben benieuwd naar jouw verhaal! Laat je reactie hieronder achter.